DİYOR Kİ… (‘Ben Buyum’culara Satir)

Diyor ki…

Nefreti, yüzünde mimli perdedir.

Kaşları hep çatık, gözü yerdedir.

Seslendim ardından: Bu ‘haslet(!)’ nedir?

Diyor ki: ”Asildir; ecdadım, soyum.”

 

Bahşetti, selama geldi bir zaman…

Hayretim duyuldu masal dağından.

Kaşları ayrılıp göz kapağından,

Diyor ki:  ”Benliğim, benim can suyum.”

 

Sesinde letafet, noksandır biraz…

Sözünde dil güşâ, ondan daha az…

Ben sustum; o bundan alınca cevaz,

Diyor ki: ”Husumet, ezelden huyum.”

 

Ben, şimdi söylesem inandıramam.

İçine at desen; heyhat! Duramam.

Bir gönül hoş etse; ona da tamam!

Diyor ki; ”Kabullen! Çünkü ben buyum!”