Gölgemi toplayıp kaldırdım demin…
Ayak izlerimi yanına kattım.
Sesimi, sözümü bırakmadım hiç;
Hepsini, ederin altına sattım.
Biraz hüzün kalmış, elimde dünden,
Acıtmak istiyor gibi derinden,
Konuşup durdular, dinlemedim ben;
Bir kuvvet, hepsini yola fırlattım.
Sonra karanlığa rastladı gözüm,
Bu muydu benim ömürlük sızım?
Karanlıklara da aydınlık lazım!
Durmadım, harlayan ateşe tuttum.
Bu savaş meydanı benim her anım!
Hüznü katletmekle geçti zamanım…
Atılmadık kaldı; bir tane cânım,
O da esir düştü; ondan unuttum.
Fikirhâne 