YOL

Yol…

Korkularım yoldur benim,

Hüzünlerim de…

Sevgilerim, telaşlarım, kaygılarım… Hep yoldur.

Özlemlerim de…

Sonra sızılarım da yoldur,

Ümitlerim de…

Yoldur benim fikirlerim; gündüzlerim, gecelerim…

Hem mevsimlerim…

 

Gittiğimde de yoldur, geldiğimde de…

Unuttuğum da yoldur, beklediğim de…

Bildiklerim, duyduklarım, sakladıklarım

Kaybettiklerim ve bulduklarım…

Hep yoldur…

 

Yol sırdır bende, söze dökülmez.

Yol birdir bende, ikiletilmez.

Yol hardır bende, çaresi yoktur.

Yol vardır bende, dermanı çoktur.

 

Yolum ümittir,

Yolum ağıttır,

Yolum bir kalem; bir de kâğıttır.

 

Düşümdür, aşımdır, işimdir yolum…

Sabahtan yatsıya beşimdir yolum…

Ahdımdır, imdadımdır,

Hem muradımdır.

Zamanımdır yol benim;

Dakikam, saatlerim, haftalarımdır.

 

Yol ‘ar’dır bende, saklı gizlidir.

Yol ‘yâr’dır bende, tatlı sözlüdür.

Yol sancıdır hem; iflah olunmaz…

Yol hancıdır hem; mihman bulunmaz…

 

Yolum şükürdür,

Yolum zikirdir,

Yolum bir kelâm; bir de fikirdir.

 

Aşkımdır, sevgimdir, tutkumdur yolum…

Ağacım, toprağım, bitkimdir yolum…

 

Kâh ağlarım ben, o gülümsetir,

Kâh gülümserim, derdi söyletir.

 

Yolu bilmeyen, bülbülse ötmez.

Yola gelmeyen, bin ölse bitmez.

Yolda kalmayan, kederden mahrum,

Yolcu olmayan, içinde mahkûm…

 

Yol bir türküdür,

Söylenir sazla…

Yol bir ibadet,

Binbir niyazla…

Yol bir nakıştır,

Sırmalı süslü…

Yol bir yokuştur,

Yağmurlu sisli…

 

Yol benim yolum, ben onun başı…

Yol benim yüzüm, ben onun kaşı…

Yol bende bir düş, gecemi yoklar,

Yol bende güneş, sabahı bekler.

 

Yol her defa çeker beni kendi indine,

Ben kaçarım korkularla, o ‘Gel!’ der yine…

Ben severim, yol benimdir; ben onun özü,

Yol bunca keder içinde, bir ‘imdat’ sözü…

 

Yol O’ndandır hikmetiyle,

Yürüyorum hürmetiyle,

Yolda kalmak gayretiyle;

Yolcu olan bu rüyadan geçmesin eyvah!

Yolculuk bir ibadettir, yol bir namazgâh.

Hâra düşmek kaygısıyla yansa da insan;

Yusuf’u Çâh-ı Yusuf’tan çıkaran Allah,

Seni de darda koymaz Elhamdülillah!

 

AHSEN İLHAN