Ölüm Ne Güzelmiş

Ölüm ne güzelmiş…

Bir ölüm rüyasıydı…

Birkaç dakika içinde öleceğimi hissettim. Kanın vücuttan çekilmesi gibi bir şeydi. Yere düşmemek için gittim uzandım. Uzandığımda daha ölmemiştim ama dünya ile bağlantım bitmişti.

Artık ölecektim ve bunu kimseye söylemeye yetkim ve dermanım kalmamıştı.

Odada kardeşim vardı. Her şeyden habersiz.  Ölmek üzereyken bile ilginç geldi bu… Ben burada ölüyorum, haberi bile yok, ne tuhaf diye düşündüm.

Yavaş yavaş gözlerime perde iniyordu. Şehadet getirmeye başladım. Nefesim yetmeyecek endişesiyle hızlandım ve şehadeti tamamladım. Vücudumda, aşağıdan yukarı doğru bir can gidişi başladı.

Ne yani? Hiç canım yanmayacak mı, diye geçirdim içimden.

Can tam çıkarken ve son nefesi verirken yüzüm ve dudaklarım uyuşuyor, karıncalanıyordu.

Tuhaf ama muhteşem bir histi.

Son nefesi verirken aldığım haz, dünyadaki hiçbir ferahlığa denk değildi. Hani nefes alamaz da daralırız ya bir an… İşte o son nefes hiç öyle değildi. Ne daralma ne direnme! Nefes gitti, can gitti ama hiçbir acı ve darlık hissi yoktu.

Fakat hâlâ bedendeydim.

Artık gözlerime tamamen perde inmiş, nefes durmuş ve ölmüştüm.

O an vücudumun kaskatı olduğunu ve yüzümün buz kestiğini hissettim. Hiç öyle ürkütücü ve üzücü bir an değildi. O kadar güzel ve bir o kadar da doğaldı. Son nefesi verirken ağzım açık kalmıştı, öldüğümde keşke kapatsaydım diye geçirdim içimden. Bir ölü için oldukça tuhaf olan bu düşünce; öldükten sonraki hisler açısından vurucu ve gerçekçiydi.

Artık vücuduma hükmedemiyordum. Ama bu beni üzmüyor ya da endişelendirmiyordu.

Bu olması gereken bir şeyin verdiği rahatlık duygusuyla adaştı.

Öyle bir ölmüştüm ki; ölümü kabullenerek, bütün korkulardan arınarak ve şehadet getirerek… Hiç aklım dünyada ve sevdiklerimde kalmayarak… Sanki sonsuz bir güvenle kendimi ölüme teslim ederek… Ama bir yandan da bütün bu olanlara şaşırarak… Hiç canımın yanmaması, hiç korkmamak, son nefesi verirken boğulur gibi olmamak; bir hayli şaşırtıcıydı. Hele o son nefesin dudaklarımı terk ettiği anda, hissettiğim mucizevi huzur, ölümün, görünen soğuk yüzü ardındaki sıcaklığını hissettirdi.

Öyle bir ölmüştüm ki; bu ne bir rüya ne bir hayaldi. Öyle sanmıştım. Kendimce veda etmiştim fani âleme… Memnundum…

Şehadet getirecek bir nefeslik zaman nasip olmuştu.

Bütün huzuru ve karmaşasıyla bu gece ölümü yaşamış gibiydim. Soğukluğun ve katılığın fiziksel gerçekliğiyle; Yaradan’a teslimiyetin ve baki âleme gidişin sıcaklığı bir aradaydı. Son bulan beden hâkimiyetini, cansız bedenimin hiçbir acı vermeyen şaşkınlığını hâlâ aklımda ve kalbimde taşıyorum.

Hele o son nefesin ferahlığı hala uyuşmuş dudaklarımda titriyor.

Subhanallah!

Öyle bir rüyaydı ki… Bunu yazmadan geçmek ve tozlu raflara kaldırmak; aklımın ve kalbimin kabul edeceği bir şey değildi.

Cansız bedenimde soğuk, katı ve hayret dolu son hisleri yaşarken, ahirete uyanmayı beklerken; derin bir nefesle uyandım.

Daha da şaşırdım…

Nasıl yani? Ölmedim mi?

Ölmemişim…

Bu kadar gerçek bir ölüm anı nasıl rüya olabilir diye düşündüm. Daha az evvel bedenim kaskatı ve yüzüm soğuktu. Nefes gitmiş can bitmişti. Şehadet getirmiş ve ölümü kabullenmiştim.

Fakat ölmemişim. Rüyaymış…

Yeni güne uyandırana Elhamdülillah dedim ve zamana karıştım yine…

Şimdi siz söyleyin… Bu rüyayı nasıl yazmazdım?

Velhâsıl; Necip Fazıl’ın da dediği gibi şu kanıya vardım:

‘’Ölüm güzel şey, budur perde ardından haber…

Hiç güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber?’’