KEŞKE

keşke bilseydin…

dağların karanlığında kaybolan çocuklar gibi olduğumu

içimi sarmalayan ümitleri tek tek koparıp

akşamda dinlenen hüzünlere

başımı yastık diye koyduğumu

keşke bilseydin…

en inciten baharlar bitirdi yazlarımı

üşümek ve beklemek

ve hep ‘sus’u söylemek…

keşke sarsaydın

tebessüm kokulu çığlıklarımı…

hem coşkun hem ıssızdım

hem dargın hem heveskâr

keşke diyorum

keşke görseydin…

sıkışmış damarlarda haykıran bir tutsaklık

gözlerde boğum boğum büyüyen bir gözyaşı

ellerim ürkek ellerim aciz

keşke diyorum

sorsaydın…

anlatırdım…

geceyi öven karanlıkları

mevsimi hiçe sayan soğukları söylerdim

gel derdim

‘biz’liği yargılayan öfkeleri dindirdim

bütün ayrıklıkları bir avuca sığdırdım

unuttum

sen’li ben’li yalnızlıkları

ne kadar ağıt varsa ninnilerle süsledim

ne kadar acı varsa

ne kadar hüzün

bekleyen bir ‘iyi ki’ye hapsettim

ama keşke

keşke duysaydın

o zaman bilirdim susuzluğumu

korkmazdım

ağlamazdım saklı gizli kuytularda yabancı

susmazdım

içime içime bağıran kaygıları

hiçbir zaman düşmezdim zihnin çukurlarına

biz olurduk

bir olurduk

aynı sazda ses olurduk

ilahi bir haz olurduk…

fakat diyorum ki

keşke

keşke sevseydin…