TOPRAK SABIRDIR!
Boşa anlatma toprak, gül bilmez asumanı.
O, saldığı köklerle cihânı dar zanneder.
Anlatsalar bir ömür aşılmayan mekânı,
Saksısının içinde, mekânı var zanneder.
Sen güle hiç söyleme, haşmetini göklerin…
Ona bir bahar yeli, okyanuslardan serin.
Gökten süzme bir lemi gölgesine gönderin!
Aydınlanır çehresi, kendini har zanneder.
İyisi mi sen ona hiç bahsetme bunlardan.
Onun en uzak düşü, ibarettir bahardan.
Birkaç el yordamıyla kurtulunca ilk kardan,
Kendini hüküm veren bir şehriyar zanneder.
Sen topraksın, kadrini ne gül anlar ne gonca…
Onlar kendi indinde kendini bilir anca…
Mevsimin bitiminde dallar da kuruyunca,
Dört mevsimi de bilmez, âlem mezar zanneder.
Senin cismin mevsimden mevsime bahtiyardır.
Yeşerdiğin de vaki, dinlendiğin de vardır.
İnsan ölür, gül biter, koynun hepsine yardır.
Gül senin bu sabrını, bir intizar zanneder.
bu yazının tüm hakları muharrirahsen.com’a aittir.
Fikirhâne 